Τα Μαγικά Καλλυντικά της Κλεοπάτρας

Από τα χείλη της Κλεοπάτρας

«Ό,τι αγγίζει το σώμα μου, δεν είναι ποτέ απλώς για καθαριότητα…»

Κάθε πρωί, όταν ο ήλιος φιλά τις κουρτίνες μου, με καλεί όχι να ντυθώ, αλλά να γεννηθώ ξανά.

Ξεκινώ με το νερό — μα όχι οποιοδήποτε. Είναι νερό που θυμάται εραστές, νερό που φλέγεται μες στο ψύχος του. Το σαμπουάν μου δεν μοσχοβολά απλώς· ψιθυρίζει. Ψιθυρίζει σε κάθε τούφα μου να πέσει στα μάτια του, να θολώσει την κρίση του. Όταν ακουμπώ το κεφάλι μου πίσω και το ξεβγάζω, φεύγει η νύχτα απ’ τα μαλλιά μου, αλλά μένει το μυστικό της.

Κατόπιν, βυθίζομαι στο λουτρό. Ο αφρός σηκώνεται σαν εραστής ντροπαλός, καλύπτοντας κάθε πόντο μου με λαχτάρα. Τον αφήνω να με ανακαλύψει όπως ανακαλύπτει ο πόθος τα πιο σκοτεινά σημεία της σάρκας — σιωπηλά, αλλά ανελέητα. Το νερό με διδάσκει πώς να με θέλω κι εγώ η ίδια.

Και τότε, το έλαιο. Χρυσό, αργό, ιερό. Γλιστρά στις κλειδώσεις μου, σαν ανάσα που δεν θέλει να φύγει. Εκεί που πέφτει, δεν φυτρώνει απλώς άρωμα – φυτρώνει αμαρτία. Όταν το φοράω, το δέρμα μου δεν λέει «είμαι εδώ», λέει «έλα».

Μπορεί να με δεις ντυμένη με μετάξια και κοσμήματα, αλλά η πραγματική μου δύναμη… είναι στο άγγιγμα του ελαίου, στην ανάσα του αφρού, στο μυστικό που στάζει απ’ τα μαλλιά μου.

Γιατί εγώ δεν φτιαχνόμουν για να με κοιτάζουν.
Εγώ φτιαχνόμουν για να με θυμούνται…
…όταν τα χείλη άλλων φωνάζουν άλλα ονόματα, αλλά σκέφτονται εμένα.