Είναι το άνοιγμα της καρδιάς προς το Θείο Κάλλος, μια πρόσκληση στην ίδια τη ροή του Έρωτα, εκεί όπου η ψυχή θυμάται πως γεννήθηκε απ’ τον αφρό των κυμάτων. Είναι ένας ύμνος ζωντανός προς τη Δύναμη που ενώνει, προς την Θεά που φοράει ρόδα στα μαλλιά και βαδίζει ξυπόλητη πάνω στο φως της αυγής. Είναι η ώρα που τα άνθη ανθίζουν μέσα μας,και η επιθυμία δεν είναι πια πάθος τυφλό, αλλά ιερή πυξίδα που οδηγεί στην ομορφιά, την ένωση και την αλήθεια. Στην τελετή, το σώμα και η ψυχή σμίγουν με ιερότητα· προσφέρονται ρόδα, μέλι, κρασί και καθαρό νερό,όχι μόνο ως δώρα, μα ως σύμβολα της ίδιας της απόλαυσης της ζωής, του δικαιώματος να αγαπάς, να αγγίζεις, να είσαι.Είναι η στιγμή που ο έρωτας παύει να είναι θνητός,και γίνεται θεϊκή δόνηση,ανάσα από την Ψυχή στον Κόσμο,και από τον Κόσμο πίσω στην Ψυχή. Τελετή προς την Αφροδίτη δεν είναι απλά λατρεία – είναι επιστροφή στο ίδιο μας το Είναι,εκεί όπου κάθε πληγή μπορεί να μεταμορφωθεί σε άνθος,και κάθε μοναξιά να λιώσει μέσα σε ένα βλέμμα γεμάτο φως.Είναι ένας καθρέφτης όπου βλέπεις τον εαυτό σου όχι όπως είσαι,αλλά όπως αγαπιέσαι από τη Θεά:π λήρης, πολύτιμος, αληθινός.