«Κάθε ανθρώπινος συλλογισμός αρχίζοντας την εξέλιξή του οδεύει προς τον εσωτερικό κόσμο, κι εκεί γίνεται μορφή, γίνεται ζωντανή ενεργητική οντότητα, αφού συνδυαστεί ή, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς να ενσωματωθεί σ’ ένα στοιχειακό, δηλαδή σε μια από τις μισονοητικές δυνάμεις που υπάρχουν στα διάφορα βασίλεια της φύσης. Εκεί ζει σαν ενεργητική νοημοσύνη, σαν “ον” γεννημένο από το πνεύμα, και η ζωή της κρατάει κάποιον καιρό, περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με την ένταση της πρώτης εγκεφαλικής πράξης που τη γέννησε. Έτσι, κάθε καλή σκέψη διαιωνίζεται σαν αγαθοεργός κι ενεργητική μορφή -δύναμη- και κάθε κακή σκέψη σαν κακοποιός δαίμονας. Ο άνθρωπος έτσι γεμίζει την ατμόσφαιρα, στο γύρω του διάστημα, μ’ ένα δικό του περιβάλλον, γεμάτο προϊόντα δημιουργημένα από τις σκέψεις του, τις επιθυμίες, τις παρορμήσεις, τα πάθη του, κι η ατμόσφαιρα, γεμάτη απ’ αυτά τα προϊόντα, επιδρά σε κάθε επιδεκτικό οργανισμό που θα έρθει σ’ επαφή μαζί της, είτε σαν αίσθηση είτε σαν νευρικότητα, επίδραση ανάλογη με τη δυναμική έντασή της. Αυτή η επίδραση είναι εκείνο που ο Βουδισμός ονομάζει το “σκάνδα” του ανθρώπου κι ο Ιουδαϊσμός το “κάρμα”. Κάθε μυημένος φτιάχνει αυτές τις μορφές ενσυνείδητα, οι υπόλοιποι άνθρωποι αφήνουν να τους ξεφεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνουν»