Κερί Κλείσε το Στόμα του Εχθρού “Όπου η σιωπή γίνεται ξόρκι και οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους μέσα στο σκοτάδι.” Όταν η φλόγα αυτού του κεριού ανάβει, ο αέρας βαραίνει και οι ψίθυροι του κόσμου σωπαίνουν. Το κερί δεν μιλά, αλλά διατάζει. Η φωτιά του δεν φέρνει φως απλώς — φέρνει σιωπή. Βαθιά, απόκοσμη, μαγική σιωπή. Είναι η σιωπή που τυλίγει τα λόγια πριν γεννηθούν, που φυλακίζει τις σκέψεις που δεν ειπώθηκαν ακόμα, που δεσμεύει τη γλώσσα εκείνων που σπέρνουν δηλητήριο με τα λόγια τους. Η φλόγα καίει αργά, σταθερά, σαν να γνωρίζει το σκοπό της. Σαν να χαράζει με αόρατο μελάνι τα όρια μεταξύ εκείνου που πρέπει να ακουστεί και εκείνου που πρέπει να σβήσει για πάντα. Κάθε αναλαμπή της φωτιάς είναι σαν μια σφραγίδα πάνω σε στόματα που κάποτε ξεστόμισαν ψεύδη, κουτσομπολιά, κακία. Και τώρα — σιγή. Απόλυτη. Το κερί αυτό είναι ένας άυλος τοίχος. Δεν υψώνεται από πέτρα, αλλά από πρόθεση. Είναι η προστασία του αθέατου, το ξόρκι που δεν χρειάζεται φωνή για να ενεργοποιηθεί. Είναι η μαγεία της παύσης. Η δύναμη της μη λέξης. Για εκείνους που δεν επιθυμούν σύγκρουση, αλλά ισχυρή απομάκρυνση. Για εκείνους που ζητούν ειρήνη μέσα από τη σιωπή. Για εκείνους που γνωρίζουν πως μερικές φορές, η πιο δυνατή κραυγή… είναι ένα στόμα που παραμένει κλειστό.