Αφρόλουτρο Κλεοπάτρας– Η Τελετή της Επαφής

Το αφρόλουτρο της δεν ήταν νερό. Ήταν στάλα από σελήνη, δάκρυ θεάς, ανάσα από εραστή που ποθεί χωρίς να αγγίζει. Η επιδερμίδα της αγκάλιαζε τον αφρό, όχι για να καθαριστεί, αλλά για να θυμηθεί την αφή. Καθώς βυθιζόταν στη λουτήρα, το υγρό αγκάλιαζε κάθε πτυχή του κορμιού της σαν να το ήξερε απ’ έξω κι από μέσα. Και το δωμάτιο γέμιζε από σιωπές – τις σιωπές που αφήνει πίσω του ο πόθος όταν είναι πολύ βαθύς για λέξεις.