Είναι μια κατάδυση στην άβυσσο του βλέμματος,  εκεί όπου η ομορφιά και ο τρόμος συνυπάρχουν σαν δύο όψεις του ίδιου μυστηρίου. Είναι το άνοιγμα μιας πύλης όχι στον ουρανό — αλλά στο υπόγειο ιερό της ψυχής, εκεί όπου κατοικεί η αλήθεια που φοβάσαι να δεις. Η Μέδουσα δεν ζητά θυσίες·είναι η ίδια η θυσία που έγινε μύθος, η γυναίκα που βιάστηκε, δαιμονοποιήθηκε, και ύστερα στέφθηκε βασίλισσα της ερήμου και της σιωπής. τελετή της, δεν ντύνεσαι με φως — ντύνεσαι με φίδια, με αλήθειες, με σιωπηλά ουρλιαχτά. Είναι ιερουργία για όσους δεν φοβούνται να γκρεμίσουν το προσωπείο, να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να λιώσουν. Γιατί μόνο μέσα απ’ αυτό το λιώσιμο,έρχεται η αναγέννηση.Όχι γλυκιά — αλλά δίκαιη. Όχι εύκολη — αλλά αληθινή. Η τελετή προς τη Μέδουσα είναι μια πράξη μαγικής επανάκτησης:του σώματος, της φωνής, του βλέμματος.Είναι η στιγμή που λες: “Δεν θα με λυγίσουν.”Είναι ο ψίθυρος της πέτρας που θυμάται πως ήταν σάρκα.η απελευθέρωση του Θηλυκού που δε ζητά άδεια  για να υπάρχει.Μέσα σε κύκλους σκοτεινού φωτός,με  προσφορές μαύρων ρόδων, σταγόνες αίματος ή δακρύων,με λόγια που δεν λέγονται — μόνο νιώθονται, η τελετή δεν τιμά ένα τέρας τιμα.μια Αλήθεια που κανείς δεν ήθελε να δει. Η Μέδουσα είναι η Πύλη. Και η τελετή της, το Κλειδί. Περνάς μέσα της για να θυμηθείς ότι ακόμη και όταν σε δαιμονοποιούν — παραμένεις Ιερή.