Κερί Κατά Φθόνου και Κακίας
“Όπου η φλόγα δεν ζητά δικαιοσύνη. Την επιβάλλει.”

Μόλις αυτό το κερί ανάψει, η ενέργεια γύρω σου αλλάζει. Ο χώρος παύει να είναι κοινός — γίνεται κύκλος. Άγιος. Αδιαπέραστος. Η φλόγα του δεν είναι απλώς φως· είναι σύνορο. Φρουρός. Σαν να σηκώνεται μπροστά σου ένα πέπλο αόρατο που καίει ό,τι δεν είναι καθαρό. Ό,τι ήρθε με πρόθεση σκιάς.

Καθώς καίει, ακούγεται το αθόρυβο κάλεσμα των παλαιών δυνάμεων — εκείνων που βλέπουν τα κρυμμένα βλέμματα, που ακούνε τις σιωπηλές κατάρες, που γνωρίζουν τα χαμόγελα που στάζουν δηλητήριο. Η φλόγα τρεμοπαίζει, αλλά δεν σβήνει. Αντιστέκεται. Καίει το ψεύτικο. Στρέφει πίσω ό,τι στάλθηκε με φθόνο. Όχι με εκδίκηση. Με ισορροπία.

Το κερί αυτό δεν θυμώνει. Δεν κραυγάζει. Απλώς γνωρίζει. Και προστατεύει. Με αρχαία σοφία. Με ήρεμη, αλλά ακλόνητη δύναμη. Σαν να ψιθυρίζει γύρω σου ένα ξόρκι παλιό, ξεχασμένο, χαραγμένο στη στάχτη αιώνων:
“Μην πλησιάσεις με κακία, γιατί θα σε αγγίξει πρώτα η φλόγα.”

Όσο καίει, καθαρίζει. Όχι με ευωδίες. Με ενέργεια. Ό,τι σε βαραίνει, ό,τι σε κοιτά πίσω απ’ τις πλάτες, ό,τι σου ρίχνει μάτι και σιωπή — καίγεται. Ή υποχωρεί.

Όταν η φλόγα τελικά σβήσει, μένει μόνο η γαλήνη. Αυτή που δεν φοβάται τίποτα, γιατί ξέρει ότι είναι προστατευμένη. Όχι απλώς από φως. Αλλά από δύναμη.